Metoda Vojty

Jest jedną z neurofizjologicznych metod rehabilitacji, stosowaną w terapii wielu chorób o podłożu neurologicznym. Można ją stosować u pacjentów w każdym wieku, jednak najczęściej kojarzy się z usprawnianiem niemowląt z zaburzeniami ośrodkowej koordynacji nerwowej oraz w mózgowym porażeniu dziecięcym. Metoda ta oddziaływuje kompleksowo na cały organizm.

Celem terapii metodą Vojty jest wzmożona stymulacja ośrodkowego układu nerwowego w celu odruchowego uaktywnienia wrodzonych, zapisanych w genotypie, w pełni poprawnych kompleksów neuroruchowych (pełzania i obrotu). Wyzwalanie owych kompleksów ruchowych wpływa nie tylko na motorykę ciała, lecz również na funkcje całego organizmu. Dla noworodków i niemowląt w 1 roku życia zadaniem terapii jest torowanie, pobudzanie i ułatwianie rozwoju postawy pionowej przez kolejne stadia rozwoju motorycznego dziecka – od symetrycznego podporu na dłoniach, obrót, siadanie, czworakowanie, aż do chodzenia. Dla dzieci starszych – w wieku przedszkolnym, szkolnym i młodzieńczym, stanowi bodziec dla wzrostu i rozwoju przez wpływ na procesy dojrzewania ośrodkowego układu nerwowego (OUN). U dorosłych jest ona stosowana w celu odbudowania w OUN zakodowanych wzorców podstawowych, zniszczonych np. w przebiegu udaru mózgu, stwardnienia rozsianego czy uszkodzeń traumatycznych.

Metoda NDT-Bobath

Usprawnianie według Metody NDT-Bobath ma pomóc dziecku we wszechstronnym rozwoju tak, aby mogło uzyskać niezależność
w życiu i wykorzystać swe możliwości na tyle, na ile pozwala istniejące uszkodzenie Ośrodkowego Układu Nerwowego (OUN).

Zasady usprawniania według koncepcji NDT-Bobath obejmują:

  • wpływanie na napięcie mięśni poprzez obniżanie napięcia wzmożonego i podwyższanie obniżonego, co jest możliwe dzięki zastosowaniu odpowiednich technik postępowania już od pierwszych miesięcy życia,
  • hamowanie nieprawidłowych odruchów oraz
  • wyzwalanie ruchów w formie najbardziej jak to jest tylko możliwe zbliżonej do prawidłowych, co zostaje osiągnięte poprzez wspomaganie i prowadzenie ruchu z punktów kluczowych, czyli punktów kontroli ruchu, którymi są: głowa,obręcz barkowa , obręcz miedniczna i inne części ciała, oraz
  • wykorzystywanie i utrwalanie zdobytych umiejętności ruchowych w codziennych cynnościach.

Terapeuta ćwiczy całe ciało dziecka, a nie porusza wybranymi kończynami. Dzięki temu dostarcza odpowiednich doznań czuciowych i ruchowych, a dziecko jest dynamicznie aktywizowane. Pomoc przy wykonywaniu ruchu powinna być taka, aby zapewniała maksymalny i aktywny udział dziecka, a jednocześnie nie wywoływała nieprawidłowych odpowiedzi wynikających ze zbyt dużego wysiłku czy stresu.

Stosowana analiza zachowania

Analiza Behawioralna Stosowana, inaczej Stosowana Analiza Zachowania (skrót ABA od ang. Applied Behavior Analysis) ABA jest metodą, która wykorzystuje  prawa uczenia się,  takie jak warunkowania klasyczne i  warunkowanie instrumentalne,  w pracy z osobami z zaburzeniami rozwojowymi, w tym z autyzmem. Terapia ABA oparta jest na kilkudziesięcioletnim doświadczeniu   naukowców i klinicystów.).

ABA jest dyscypliną naukową, której celem jest polepszenie życia osób potrzebujących, poprzez modyfikację zachowań, które są uważane przez społeczeństwo za istotne

Procedury ABA są oparte na wynikach badań naukowych (ponad 50-letnich) obejmujące zasady rządzące zachowaniem człowieka i ich praktyczne zastosowanie w życiu codziennym. Procedury te stanowią podstawę terapii behawioralnej. Przeprowadzone dotychczas badania wykazały, że terapia behawioralna jest bardzo przydatna w modyfikacji zachowań osób z reakcjami niepożądanymi (np. napady furii), jak i znacznymi brakami zachowań pożądanych (np. mowa).

Stosowana
Słowo “Stosowana” w analizie behawioralnej odnosi się do wybranych, istotnych problemów społecznych, badania mają na celu znalezienie rozwiązań tych problemów. Podstawowym pytaniem przy ocenie badań stosowanych jest: W jakim stopniu określone zachowanie czy bodziec jest aktualnie istotny dla danej osoby?
Behawioralna
„Behawioralna” znaczy, że badamy zachowania, w zakresie  których można pomóc osobie w jej domu, szkole, czy społeczności. „Behawioralna” znaczy również, że jesteśmy zainteresowani obserwowalnymi zachowaniami

Analityczna
Przeprowadzamy analizę wykazując, że określone wydarzenia są odpowiedzialne za wystąpienie lub brak pewnych zachowań. Analizę uzyskujemy, gdy rzetelnie potrafimy „włączyć” i „wyłączyć” zachowanie lub systematycznie stwarzać warunki, które będą powodować więcej lub mniej tego zachowania.

Integracja sensoryczna

Wszystkie informacje odbierane ze świata docierają do nas poprzez zmysły. Zwykle nie jesteśmy świadomi zachodzących procesów, gdyż odbywają się one w obrębie ośrodkowego układu nerwowego na poziomie podświadomości. Wszyscy jesteśmy świadomi występowania i działania zmysłu smaku, węchu, wzroku oraz słuchu. Ale większość z nas nie zdaje sobie sprawy, że nasz układ nerwowy odbiera i rejestruje informacje płynące z dotyku, ruchu, siły grawitacji oraz pozycji ciała. Tak jak oczy rejestrują informacje wzrokowe i przekazują je do mózgu w celu ich zinterpretowania, tak wszystkie pozostałe zmysły posiadają receptory odbierające bodźce i przekazujące je do mózgu. Komórki znajdujące się w skórze przekazują informacje dotyczące lekkiego dotyku, bólu, temperatury oraz nacisku. Struktury w uchu wewnętrznym rejestrują ruch oraz zmiany pozycji głowy. Odpowiednie struktury mięśni, stawów oraz więzadeł warunkują świadomość pozycji ciała.

Oddziaływanie różnych zmysłów jest złożone i niezbędne do prawidłowej interpretacji sytuacji i wykonanie odpowiedniej reakcji. Ten proces celowej organizacji zmysłów nosi nazwę INTEGRACJI SENSORYCZNEJ.

Integracja sensoryczna nie tylko umożliwia nam odpowiednie zareagowanie na odbierane wrażenia sensoryczne ale również kieruje naszymi reakcjami na otoczenie.

Trening umiejętności społecznych

ajęcia te adresowane są do uczniów, którzy mają trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji z rówieśnikami i dorosłymi, przestrzeganiem norm społecznych, adaptacją do nowych sytuacji oraz dzieci nieśmiałych. Mają na celu poprawę funkcjonowania dzieci w sytuacjach społecznych poprzez zmianę zachowań nieakceptowanych na pożądane i społecznie aprobowane.  Program zajęć terapeutycznych opracowany przez nasz zespół ma na celu poprawę objawów niepożądanego zachowania.

Dzięki zajęciom, które odbywają się raz w tygodniu, dzieci i młodzież nabywają umiejętności społecznych niezwykle przydatnych w radzeniu sobie ze swoimi problemami, uczą się odpowiednich zachowań społecznych, m.in. tego, jak reagować na zaczepki innych, jak panować nad własną złością, jak rozwiązywać konflikty z rówieśnikami, jak czekać na swoją kolej, jak umiejętnie przegrywać w grach rówieśniczych, jak ponosić konsekwencje swojego zachowania.

 Zajęcia grupowe proponowane przez naszych terapeutów stwarzają dzieciom okazję do:

  • przeżycia i nauczenia się kontrolowanych sposobów odreagowania napięcia emocjonalnego i fizycznego,
  • rozpoznawania treści przeżywanych emocji,
  • wzmocnienia koncentracji uwagi i ćwiczenia tej umiejętności,
  • pohamowania swoich spontanicznych reakcji,
  • przeżycia pozytywnych doświadczeń w grupie rówieśniczej, co rokuje na powtarzanie ich w gronie kolegów, poza grupą terapeutyczną,
  • poprawy samooceny.

Terapia taktylna

Głównym założeniem terapii taktylnej jest wzmocnienie lub wytworzenie świadomości ciała oraz stymulacja receptorów skóry, poprzez stymulację zmysłu dotyku. Głównym założeniem tej terapii jest dostarczanie kontrolowanej liczby bodźców sensorycznych w szczególności dotykowych i proprioreceptywnych w tak sposób, by dziecko spontanicznie formułowało reakcje adaptacyjne poprawiające integrację tych bodźców. Celem treningu jest uruchomienie naturalnych mechanizmów rozwoju i samoregulacji organizmu oraz regulacja i normalizacja percepcji dotykowej, równoważenie napięcia mięśniowego, wspieranie procesu integracji sensorycznej, aktywizowanie mechanizmów integracji sensoryczno – motorycznej, kształtowanie świadomości kinestetycznej. Terapia taktylna proponuje techniki masażu i stymulacji skóry, które wpływają na rozwój funkcji półkul i kory mózgowej, śródmózgowia i tylnych partii mózgu. Można ją z powodzeniem stosować w pracy z dziećmi z różnymi wyzwaniami rozwojowymi. Podczas terapii stosowane są następujące bodźce: powierzchowny dotyk (masaż) skóry w obrębie całego ciała (głaskanie, rozcieranie uciskanie, rozciąganie), głęboki dotyk (masaż proprioceptywny) w obrębie mięśni i stawów (ugniatanie, rozcieranie, wibracja), stymulację punktów neuromotorycznych. Punkty neuromotoryczne są obszarem reakcji, na którym za pomocą stymulacji dotykowej proprioreceptywnej, wyzwalane są określone ruchowe odpowiedzi mięśniowe. Celem tych zabiegów jest uaktywnienie mięśni, stymulację przedsionkowo-proprioceptywną (ruch), stymulacja bierna – bierny ruch kończynami i tułowiem dziecka według różnych wzorców.

Integracja odruchów ustno – twarzowych

Celem terapii jest kształtowanie prawidłowych schematów motorycznych twarzy oraz stymulacja narządu mowy. Podczas terapii pobudzane są obszary neurosensomotoryczne twarzy, które uaktywniają z kolei mięśnie mimiczne oraz odruchy związane z prawidłowym ssaniem, odgryzaniem, żuciem oraz połykaniem,  a w przyszłości z prawidłową artykulacją.

Odruchy twarzy muszą być zintegrowane, aby schematy ruchów związanych z jedzeniem, mową, wyrażaniem emocji, czy komunikacją mogły prawidłowo i dobrze funkcjonować. Integracja polega na doprowadzeniu tych odruchów do takiego stanu, w którym zaczną współpracować z systemami odruchów na wyższym poziomie (różnego rodzaju koordynacje, umiejętności i zdolności). Pozytywy to także: lepsza ekspresja  mimiczna, regulacja napięcia mięśniowego, poprawa mowy i zdolności komunikacji, rozwój świadomości oraz ruchu własnego ciała. Stosuje się masaż rozluźniający i stymulujący, rozciąganie i inne. Metoda integracji odruchów ustno-twarzowych może być wykorzystana w pracy z dziećmi i dorosłymi z : porażeniem mózgowym, autyzmem,  ADHD, upośledzeniem umysłowym, deficytami rozwoju mowy, dysleksji i innymi deficytami ogólnorozwojowymi  / ślinotok itp.  /

Terapia ręki

eżeli u dziecka pojawiają się dysfunkcje w obszarze motoryki małej rąk, wówczas zaleca się zastosowanie zajęć z zakresu terapii ręki.

Terapia ręki to przede wszystkim usprawnianie małej motoryki, czyli precyzyjnych ruchów rąk, dłoni i palców. Terapia ręki to również dostarczanie wrażeń dotykowych, umożliwiających poznawanie różnych kształtów, struktur materiałów oraz nabywanie umiejętności ich rozróżniania.

Głównym celem terapii ręki jest osiągnięcie samodzielności w zakresie podstawowych czynności życia codziennego.

Do innych celów terapii ręki zalicza się także:

  • poprawę umiejętności chwytu
  • wypracowanie zdolności skupienia uwagi i patrzenia
  • wzmacnianie koncentracji
  • poprawę koordynacji wzrokowo-ruchowej
  • przekraczanie linii środka ciała.

Terapia ręki ma na celu usprawnienie małej motoryki czyli precyzyjnych dłoni.

Zajęcia wzmocnią koncentrację, poprawia koordynację wzrokowo – ruchową, znormalizują funkcje przekraczania linii środka.

Zajęcia przeznaczone są dla dzieci, które szybko męczą się podczas pisania, rysowania, robią to niechętnie i mają problemy z prawidłowym chwytem narzędzia pisarskiego.

Zapraszamy również te dzieci, które mają niską sprawność manualną (np. problem z zapinaniem guzików, wiązaniem butów, lepieniem itp

PECS

Metoda Ułatwionej Komunikacji (The Picture Exchange Communication System (PECS))

Metoda ta została opracowana 12 lat temu jako alternatywna metoda porozumiewania się, która pozwala niemówiącym dzieciom i dorosłym z autyzmem na inicjowanie komunikacji. PECS nie wymaga złożonych i drogich materiałów. System ten został stworzony z myślą o rodzicach, opiekunach i nauczycielach i może być od razu stosowany w różnych miejscach i sytuacjach.

Celem jest umożliwienie dzieciom inicjowania spontanicznych kontaktów z innymi. PECS może być używany względem dzieci i dorosłych, które nie mówią. Osoby stosujące PESC są uczone jak uzyskać i ofiarować obrazek z pożądanym przedmiotem osobie, z którą się komunikują, aby uzyskać pożądaną rzecz. W miarę nauki dzieci są uczone jak budować całe zdania z użyciem obrazków. Zapraszamy na zajęcia.

Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne

Metoda Ruchu Rozwijającego (Developmental Movement ) została opracowana przez fizjoterapeutkę Weronikę Sherborne w Wielkiej Brytanii. Autorka tworząc tą metodę opierała się przede wszystkim na teorii R. Labana oraz na doświadczeniach z własnej długoletniej pracy z dziećmi upośledzonymi umysłowo. Wypracowany w latach sześćdziesiątych system ćwiczeń ma zastosowanie we wspomaganiu prawidłowego rozwoju dzieci i korygowaniu jego zaburzeń. Główna idea metody wyraża się w stwierdzeniu, że posługiwanie się ruchem jest narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju. Opracowany przez W. Sherborne system ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi w trakcie tzw. „baraszkowania”. Prostota i naturalność są głównymi walorami metody Weroniki Sherborne i stanowią o jej wartości i powodzeniu.
Metoda ta ma za zadanie rozwijanie przez ruch:

  • świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
  • świadomości przestrzeni i działania w niej,
  • dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

Metoda Ruchu Rozwijającego, dzięki swojemu indywidualnemu podejściu pozwala na przejście przez kolejne etapy rozwojowe. Metoda jest wykorzystywana w Polsce w placówkach oświatowych i służby zdrowia dla dzieci z różnymi zaburzeniami rozwoju i różnorodnymi potrzebami edukacyjnymi:

  • dzieci upośledzonych umysłowo,
  • dzieci autystycznych,
  • dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym,
  • dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi i zaburzeniami zachowania,
  • dzieci głuchych i niewidomych,
  • w ośrodkach opiekuńczych,
  • w terapii psychologicznej, pedagogicznej oraz logoterapii,
  • w kształceniu przedszkolnym i wczesnoszkolnym.

Metoda aktywnego słuchania muzyki wg Batii Strauss

Metoda Batti Strauss pozwala dzieciom na poznanie utworów z zakresu muzyki klasycznej. Dzięki prostym ruchom całego ciała, jak i poszczególnych jego części dzieci w sposób naturalny i niejako nieświadomie i uczą się struktury utworu muzycznego. Zapoznają się z jego elementami takimi jak: rytm, melodia, harmonia, dynamika i agogika.

Dzięki „aktywnemu słuchaniu” w dzieciach kształtuje się wrażliwość na piękno muzyki, rozwijają się pozytywne cechy charakteru oraz poczucie estetyki.

Biorąc udział w zajęciach prowadzonych tą metodą dzieci mogą poczuć się jak artyści, którzy sami tworzą nie tylko muzykę, ale i improwizacje ruchowe. W sposób swobodny i nieskrępowany mogą wyrażać swoje emocję i osobowość, a także uczyć się zgodnego współdziałania w grupie.

Grafomotoryka

Inaczej nazywana lokomocję małą to prawidłowa sprawność manualna rąk przejawiająca się właściwym tempem wykonywanych czynności i właściwą precyzją ruchów dłoni i palców.

Jak dowodzą badania, najlepszy okres dla rozwijania naszej zdolności uczenia się to ten przed rozpoczęciem nauki w szkole. Większość połączeń nerwowych mózgu kształtuje się w pierwszych latach życia – 50% naszej zdolności uczenia się rozwija się w ciągu pierwszych 4 lat, kolejne 30% do ukończenia 8 lat. A zatem warto ćwiczyć!

Bezpłatne zajęcia

Wczesne wspomaganie rozwoju ​​

Nasi specjaliści stosują najnowocześniejsze metody i techniki, aby pomóc dzieciom w rozwijaniu kluczowych umiejętności, takich jak komunikacja, koordynacja ruchowa, myślenie abstrakcyjne i wiele innych. Wspieramy również rozwój społeczny, emocjonalny i poznawczy, dbając o to, aby każde dziecko otrzymało indywidualne podejście i dostosowane narzędzia do nauki i rozwoju.

Skuteczne narzędzia dla rozwoju poznawczego twojego dziecka

Nasz zespół specjalistów wykorzystuje najnowocześniejsze metody terapeutyczne i narzędzia diagnostyczne, aby zidentyfikować konkretne trudności i opracować spersonalizowany plan działania. Dzięki temu możemy dostarczyć skuteczną terapię i wskazać konkretne strategie, które pozwolą na osiągnięcie pożądanych rezultatów.

Metody pracy

  • Metoda Vojty
  • Metoda NDT-Bobath
  • Stosowana analiza zachowania
  • Integracja Sensoryczna
  • Trening umiejętności społecznych
  • Terapia taktylna
  • Integracja odruchów ustno – twarzowych
  • Terapia ręki
  • PECS
  • Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Scherborne
  • Metoda aktywnego słuchania muzyki wg Batii Strauss
  • Grafomotoryka